Mijn verhaal begint op een schommel, toen ik 14 was.
De examens waren bijna voorbij en ik was een beetje gek aan het doen. Ik schommelde super hoog en hing plotseling met mijn hoofd ondersteboven. Ik greep me vast met mijn rechterbeen.
Ik weet nog steeds niet hoe ik het deed, maar mijn knie raakte vast in de touwen van de schommel, in de driehoek….
Die avond waren mijn ouders naar een feest en loog ik voor het eerst tegen mijn oma, die bij ons inwoonde. Ik strompelde haar voorbij en verzekerde haar dat er niks aan de hand was…
Stal voor het eerst een pijnstiller uit de kast en begreep uren later niet waarom die maar niet werkte. Later ben ik die pijnstiller snoepjes gaan noemen.
Mijn examens waren allemaal goed… Behalve die laatste dan. De leerkrachten begrepen er niks van.
Toen maar stiekem naar de huisarts, waar ik een zalfje meekreeg. Voltaren bleek iets om te hydrateren… Zeker niet voor pijn. Dan maar aan mijn ouders verteld…
Terug naar de huisarts …. Waar ik een voorschrift voor de kine/ fysio kreeg.
Bij de tweede keer fysio vroeg ik me af hoever ik mijn benen hoorde te strekken.., maar ik durfde het niet vragen, want blijkbaar wisten alle anderen het wel.
De fysio was 100 m van mijn ouders huis. Maar als ik terug naar huis ging, lag hij minstens 5 km ver. De trap klom ik dan maar op handen en voeten op.
Na de sessies fysio gingen we terug naar de huisarts.
Er werd een foto gemaakt van mijn knie, gewoon een röntgenfoto. Daar was niets op te zien, plots was ik lui…. En ik bleef lui.
Na de sportles, kon ik nog nauwelijks de trap op en ik was altijd moe.
Mijn ouders waren nog met mij naar de kinderarts geweest, maar volgens hem, had ik groeipijnen.
Tijdens de vakanties las ik alles wat ik te pakken kreeg. Alles om die knie rust te geven. Jaren later zei een leraar dat ik er altijd moe uitzag… Maar ik had geleerd om door te gaan, pijn of geen pijn, want ik werd toch niet geloofd en voor aansteller uitgemaakt.
Ik besloot voor leerkracht basisonderwijs/ lager onderwijs te studeren. Na 2 jaar kreeg ik een relatie en na 3 jaar studeren, was ik afgestudeerd.
Om als leerkracht te werken, moest ik enkel nog een medische keuring ondergaan. Maar dat was een fluitje van een cent, een formaliteit volgens mijn toekomstige collega’s….. Maar dat was het niet… Ik werd afgekeurd… Ik wist niet wat mij overkwam… De kinderarts ging in beroep, ik werd opnieuw gekeurd. Deze keer mankeerde ik niks….. Ik begreep er niets meer van….
Ik moest vaak van school veranderen. Ik trouwde op mijn 24ste met mijn eerste vriend. 2 Jaar later vroeg ik de huisarts of hij zeker wist dat deze pijnlijke knie niet erfelijk was… Hij was zeker van niet.
Ik veranderde van huisarts. Zij stuurde me door naar een orthopedisch chirurg. Die onderzocht me, maar durfde mijn knie niet aanraken, anders had hij mijn knieschijf vast. Deze stuurde me door voor een CT- scan. Daarop was te zien dat ik een pees teveel had … In mijn beide knieën. Ik moest geopereerd worden.
Maar ik bleef me afvragen waarom ik dan links geen pijn had…
Op mijn 28ste werd ik zwanger van onze dochter. Dus moest de operatie uitgesteld worden. Ik ging naar een andere chirurg voor een tweede opinie. Die had het over kapot kraakbeen, hij wou een MRI, maar omdat ik zwanger was, werd die uitgesteld en kreeg ik een zware brace. Op mijn werk waren ze niet zo blij daarmee, maar zonder kon ik de vereiste km naar het zwembad niet meer lopen met de kinderen.
Toen mijn dochter geboren werd, bleek ze een heupdysplasie te hebben. Ik weigerde haar op deze prille leeftijd daarvoor te laten opereren, dus kreeg ze een spreidbroekje. Ze huilde de hele nacht door. Ze had pijn door dit spreidbroekje (eigenlijk een harde brace om de heupen gespreid te houden).
Totaal uitgeput, begon ik weer te werken.
Wordt vervolgd….
EDS-Foundation Netherlands 