Hier ben ik weer, klaar voor een vervolg ….
Begin augustus werd ik geopereerd aan mijn knie. De chirurg begreep niet hoe ik de volgende dag zonder krukken voor hem kon staan… Maar ja met krukken kan je toch geen baby dragen?!
Begin september ging ik terug aan het werk…. Ik kon nauwelijks trappen lopen, maar gelukkig was mijn nieuwe job grotendeels op de begane grond.
Een jaartje later werd mijn zoon geboren. Ik was weer heel moe tijdens de zwangerschap, maar volgens de gynaecoloog waren alle vrouwen dat. Verder had ik ook nog een virus opgelopen (CMV), dus werd er gevreesd voor een baby met een zware handicap.
Lopen en zitten waren moeilijk en liggen ging maar half, maar ik dacht dat dat erbij hoorde…
De vermoeidheid bleef na de geboorte. Gelukkig bleek zijn gezondheid mee te vallen. Hij was niet doof, noch blind en zelfs zijn hartje bleek oké.
Ik ging terug aan het werk.
Twee jaar later kon ik bijna niet meer schrijven, maar ik had geen idee waarom… Ik besloot in de verkoop te gaan, zodat ik niet meer veel moest schrijven.
Na enkele jaren besloot ik part-time te gaan werken, daar de combi 2 drukke kleuters (beiden ADHD en zoontje ook ASS), mijn vermoeidheid, vaak ook pijn, en een huishouden te zwaar werd.
In 2011 was ik net veranderd van werk, toen ik mijn voet brak. Intussen had de kinderarts (jawel, de huisarts had niets in de gaten) gezien dat mijn schildklier zwaar opgezwollen was. Ik moest geopereerd worden, daar er meerdere knobbels in zaten en mijn bloedwaarden slecht waren. Er was kans dat het kanker was. Maar door mijn voetbreuk, die maar niet genas, moest deze operatie uitgesteld worden. Intussen was de orthopeed zeker dat ik MS had. Maar zelfs neuroloog 2 was zeker van niet…
Ik kon inmiddels goed met krukken lopen, maar met 2 krukken kan je niets in het huishouden doen… Dus leerde ik mezelf met 1 kruk te lopen, zonder dat ik al op mijn voet kon staan. Daardoor kreeg ik echter schouderproblemen en kwam ik bij een revalidatie- arts terecht, deze stelde de diagnose Fibromyalgie en spoot wat in mijn schouder…
Uiteindelijk werd in 2012 mijn schildklier weggehaald, het bleek gelukkig geen kanker. Maar de vermoeidheid bleef en ik kreeg er een diagnose CVS bij. Ik kon nauwelijks 100 m lopen, maar de arts van mijn toenmalige verzekering vond dat ik terug aan het werk kon…. Ik kon best liggend werk zoeken, voor halve nachten…
Totaal overstuur ging ik terug aan het werk, maar na 1 maand werd ik ontslagen. Ik werkte intussen in een schoenenzaak, op de begane grond, zodat ik geen trappen hoefde te lopen, maar spijtig genoeg waren de rekken te hoog en kon ik niet op mijn tenen staan, kleintje dat ik ben…
Ik besloot te solliciteren in een schoenenzaak met lagere rekken ( en geen trappen). Het lukte, zo een dik jaar lang…
Toen begon ik te duizelen tussen de rekken. Ik moest me voortdurend vasthouden. Ik besloot naar een CVS-arts te gaan, die stelde uiteindelijk Lyme en een melk-intolerantie vast.
Door mijn nieuwe dieet was ik minder duizelig, maar toch werd het werk te vermoeiend. Auto rijden was heel gevaarlijk, doordat ik antidepressiva kreeg voor de pijn ( met als bijwerking nog meer uitgeput).
Ik had de ene keer 3 platte banden, de andere keer werd ik wakker in een haag en nog een andere keer was ik tegen een stilstaande wagen beland.
Ik raakte opnieuw mijn werk kwijt, maar gaf niet op en ik had een week later al ander werk… Geen idee hoe ik dit ging volhouden… Maar intussen was mijn man gaan drinken, dus ik had het geld nodig…
Ook sociale contacten had ik nodig… Ik hoopte maar dat mijn Lyme behandeling ging aanslaan.
Intussen had ik toevallig in een tijdschrift gelezen dat mensen met de diagnose Lyme, Fibromyalgie en CVS vaak Ehler-Danlos hadden… Maar dat kon niet… Ik was niet zo lenig en ik ging weer beter worden…
Het laatste deel is voor een volgende keer….
To be continued….